Γιατί δεν γιορτάζουμε τη λήξη του πολέμου του 1940

Τιμούμε το ΟΧΙ ενώ δεν γνωρίζουμε πότε έγινε η απελευθέρωση της χώρας. – Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή…

Γιατί δεν γιορτάζουμε τη λήξη του πολέμου του 1940 – Οι Έλληνες ταπείνωσαν τα ισχυρά Ιταλικά στρατεύματα και λίγο αργότερα δεν έχασαν την ευκαιρία να αντεπιτεθούν.

Όλα αυτά το 1940… Από την επόμενη κιόλας χρονιά και όντας υπό Γερμανική κατοχή πια, οι Έλληνες είτε φανερά είτε κρυφά, γιόρταζαν ενωμένοι την μεγάλη νίκη επί των Ιταλών στην Ήπειρο.

Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από το βιβλίο από τις προσωπικές σημειώσεις των δημοσιογράφων Αχιλλέως Κύρου και Αδ. Κύρου.

“Πενήντα ή εξήντα ανάπηροι, με τα πόδια ή τα χέρια κομμένα, άλλοι με τα καροτσάκια των και άλλοι με τις πατερίτσες των, ενεφανίσθησαν εμπρός εις το Μνημείον του Αγνώστου Στρατιώτου.

Οι καραμπινιέροι, οι οποίοι εφρουρούσαν ακόμη εκεί, απεπειράθησαν εις την αρχήν να τους εμποδίσουν.

Αλλ’ ήτο τόσον επιτακτική και περιφρονητική η χειρονομία, με την οποίαν οι επικεφαλής ανάπηροι τους διέταξαν -ναι, τους διέταξαν!- να παραμερίσουν, ώστε υπεχώρησαν και τους άφησαν να περάσουν.

Οι ανάπηροι εσχημάτισαν ημικύκλιον γύρω από το Μνημείον και τρεις επροχώρησαν διά να καταθέσουν ένα απέριττον δάφνινον στέφανον.

Ο ένας εκ των τριών αναπήρων, που μόλις κατώρθωνε να βαδίση με τα “ξυλοπόδαρά” του, εστάθη εις προσοχήν και είπε:

“Νεκροί ήρωες, αδέλφια μας, Έχουμε πολλά να σας πούμε. Αλλά καταλαβαίνετε ότι, με τις σημερινές συνθήκες, αυτά που θέλουμε να σας πούμε δεν μπορούμε να τα πούμε δυνατά.

Εσείς, όμως, δεν έχετε ανάγκη από φωνές και λόγια για να μας καταλάβετε… Ακούστε τι έχουμε να σας πούμε:…”

Εδώ εσώπασε διά δύο λεπτά. Και μία νεκρική σιγή επεκράτησε κατά την συνταρακτικήν αυτήν σκηνήν.

Έπειτα, κατέληξεν απλά: “Τώρα, σας είπαμε ό,τι θέλαμε να μάθετε. Είμαστε βέβαιοι, ότι μας νοιώσατε”.

Ποτέ άλλοτε δεν ελέχθησαν ωραιότερα λόγια ενώπιον του Εθνικού Μνημείου, από εκείνα που δεν ήκουσαν αυτιά θνητών το πρωινό της 29ης Οκτωβρίου του 1941″

Όπως γίνεται αντιληπτό λοιπόν, η πρώτη επέτειος γιορτάστηκε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και σίγουρα γιορτάστηκε για άλλον λόγο από αυτόν που θεωρητικά τιμούμε σήμερα.

Οι Έλληνες έναν χρόνο μετά την νίκη εναντίων των Ιταλών, τιμούσαν την μνήμη όσων έπεσαν κατά τη διάρκεια των μαχών εναντίον του Ιταλικού φασισμού.

Ταυτόχρονα, η 28η Οκτωβρίου σημειολογικά είχε μεγάλη σημασία και για άλλον έναν λόγο.

Δύο μέρες πριν γιορταζόταν η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης κι έτσι συμβολικά υπάρχει μια ένδοξη ιστορική συνέχεια για τον ελληνικό λαό που συμπίπτει και ημερολογιακά.

Η λήξη του πολέμου συνεχίζει να μοιάζει σαν να μην υπάρχει.

Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν γιορτάζει την απελευθέρωσή της.

Σύμφωνα με την ιστορικό Τασούλα Βερβενιώτη, αυτό συμβαίνει γιατί μετά την απελευθέρωση ήρθε ο εμφύλιος που ανάγκασε ουσιαστικά την χώρα να συνεχίσει να βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση.

Δέκα συνεχόμενα χρόνια πολεμικών συγκρούσεων που διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας, καθιστούσαν στην πράξη απαγορευτική τη γιορτή της απελευθέρωσης.

*** Για την ιστορία, η απελευθερώση της Ελλάδας έγινε στις 12/10/1944.