Όταν ο Ληθαίος έπνιξε 400 ανθρώπους | 4-6-1907

Στις 4 Ιουνίου του 1907 έγινε μία από τις χειρότερες «φυσικές καταστροφές» που έπληξαν την ελληνική επικράτεια από συστάσεως κράτους.

Όταν ο Ληθαίος έπνιξε 400 ανθρώπους – Ήταν μια ζεστή μέρα (Δευτέρα) σε μια περίοδο ανομβρίας (είχαν προηγηθεί θρησκευτικές λιτανείες για να βρέξει) και μόλις είχε λήξει το εβδομαδιαίο «παζάρι» της πόλης.

Η σφοδρή καταιγίδα άρχισε περί τις 16:00 (το απόγευμα) και είχε εντυπωσιακά τοπικό χαρακτήρα (έβρεξε σχεδόν μόνο στα όρια της υδρογραφικής λεκάνης του Ληθαίου ποταμού & σε κάποιες γειτονικές περιοχές) και κράτησε μέχρι περίπου στις 23:00.

Τα αποτελέσματα ήταν τρομακτικά:

Ένα τεράστιο «κύμα» σάρωσε την πόλη, (σύμφωνα με μαρτυρίες υπήρξε και ταυτόχρονο μικρότερο «κύμα» από τον Αγιαμονιώτη ποταμό) αφού προηγουμένως είχε σαρώσει (κυριολεκτικά) όλα τα χωριά που βρίσκονται κατά μήκος της κοίτης του Ληθαίου (στο ανατολικό περιθώριο της Δυτικής Θεσσαλίας) και όχι μόνο.

Άφησε πίσω του αδιευκρίνιστο αριθμό θυμάτων (ο επίσημος κατάλογος των καταμετρημένων αναφέρει περί τους 100-150, αλλά λαμβάνοντας υπόψην τις λίστες των αγνοουμένων και εξαφανισθέντων, τα θύματα ενδεχομένως ξεπερνούν τους 400! –ορισμένοι κάνουν λόγο για 600!!), χιλιάδες άστεγους (1200-2000 οικίες κατέρρευσαν ολοσχερώς μέσα στην πόλη), πλήθος νεκρών ζώων και ολοσχερή καταστροφή της γεωργικής & κτηνοτροφικής παραγωγής των χωριών στις όχθες του ποταμού (Σπαθάδες, Βασιλική, Μικρό Κεφαλόβρυσο, Μεγάλο Κεφαλόβρυσο, Ράξα, Σωτήρα, Περδικοράχη, Ρίζωμα, Πατουλιά, Γλύνος, Νομή, Λόγγος, κ.α.).

Στα Τρίκαλα καταστράφηκαν όλες οι γέφυρες (πλην της κεντρικής), η συντριπτική πλειοψηφία των παλαιών πλίνθινων σπιτιών κατέρρευσε και οι κάτοικοι κατέφυγαν είτε στα υψώματα του Βαρουσιου, είτε σε μεγάλα πέτρινα σπίτια ευκατάστατων συμπολιτών –η κατάρρευση ορισμένων και από αυτά πρόσθεσε δεκάδες θύματα στον κατάλογο) ενώ τις επόμενες ημέρες επικρατούσε μια απερίγραπτα εφιαλτική κατάσταση: δυσοσμία από το πλήθος των πτωμάτων (ανθρώπων και ζώων) που βρίσκονταν είτε θαμμένα στη λάσπη και στα ερείπια είτε διάσπαρτα.., επιδημίες, έλλειψη διατροφής, πόσιμου νερού, κουνούπια, κλπ.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η στάθμη του ποταμού ανήλθε έως και 6 μέτρα σε σχέση με την κανονική & αποτέθηκε ένα παχύ στρώμα λάσπης, ενώ είχαν προηγηθεί μικρότερα, αλλά σημαντικά πλημμυρικά επεισόδια και κατά τα προηγούμενα έτη (π.χ. 1883, 1885, 1886, 1887, 1888, 1889, 1891, 1896, 1900, 1904, 1905) καθώς και κάποια «ασυνήθιστα μετεωρολογικά φαινόμενα» (κυρίως στις αρχές του καλοκαιριού).

Η πλημμυρισμένη πόλη των Τρικάλων (που τότε είχε 30.000 κατοίκους) μαζί με τους συνοικισμούς της (εκτός από το Βαρούσι) «ήταν βουτηγμένη σε μία απέραντη δίχως όρια λίμνη, όπου δεν ξεχώριζες τίποτε, ούτε αυτά τα ποτάμια που την περιτριγύριζαν».

Η ολιγωρία της κρατικής μηχανής ήταν χαρακτηριστική:

Προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με επιτροπές εράνων, ενώ οι πλούσιοι της πόλης φρόντισαν να καταφύγουν στην γειτονική Καρδίτσα προκειμένου να αποφύγουν την συνδρομή (ο έρανος απέδωσε 5.000 δραχμές, ενώ 30.000 δραχμές έστειλε το κράτος)!

Χρειάστηκε να παρέλθει μια εβδομάδα για να αντιληφθεί η κεντρική διοίκηση το μέγεθος της καταστροφής (επίσκεψη υπουργού Καλογερόπουλου) ενώ προηγουμένως είχε απειληθεί κοινωνική έκρηξη και επίθεση σε δημόσια κτήρια, κλπ.

Τις επόμενες ημέρες κατέφθασε και ο βασιλεύς Γεώργιος (φιλοξενούμενος του τσιφλικά Ζωγράφου στην Λαζαρίνα) αλλά έφυγε κακήν κακώς μην αντέχοντας την φρικτή κατάσταση που αντίκρυσε…

Στα αίτια της καταστροφής –εκτός του πρωτοφανούς ύψους βροχής της καταιγίδας, συγκαταλέγονται αλόγιστες επεμβάσεις στην κοίτη του Ληθαίου, η ανεξέλεγκτη υλοτόμηση στα δάση της υδρογραφικής λεκάνης & η ύπαρξη ενός φράγματος σε κάποιον υδρόμυλο που οι κάτοικοι φρόντισαν να γκρεμίσουν αμέσως μετά την πλημμύρα.

Όλα τα παραπάνω θεωρούνται –δυστυχώς- επιτεύγματα του «βασιλείου της Ελλάδος» που είχε προσφάτως (1881) προσαρτήσει την Θεσσαλία (με το γνωστό καθεστώς των τσιφλικάδων και των ακτημόνων κολίγων), γιατί η οθωμανική διοίκηση προστάτευε «δια ροπάλου» τόσο τον ποταμό, όσο και τα δάση!

Στις κοινωνικές επιπτώσεις συμπεριλαμβάνεται η διόγκωση της μετανάστευσης που ερήμωσε τη Δυτική Θεσσαλία.

Μεταξύ των όσων εξωθήθηκαν σε μετανάστευση ήταν και ο 15χρονος τότε παππούς μου Γιάννης Μπαντέκας που παρέα με τον 17χρονο αδερφό του Ευθύμιο στις αρχές του Νοεμβρίου (1907) αποβιβάζονταν στα σκλαβοπάζαρα του Έλις Άιλαντ στην Νέα Υόρκη -με 15 δολάρια στην τσέπη…

Όταν ο Ληθαίος έπνιξε 400 ανθρώπους – trikala365.gr

Δείτε σχετικά άρθρα της κατηγορίας “Ιστορήματα” η περιηγηθείτε στο Trikala365.gr/klik

Ακολουθήστε το Trikala365.grh στο Google News  για τις σημαντικότερες ειδήσεις